Στην κοιλάδα του Άδη

Του Βασίλη Κραψίτη

Ψιλοβρέχει… Περνάμε τα χωριά στα ριζά του βουνού. Μας χαμογελάει το βαθύ πράσινο και κάπου-κάπου το σταχτί. Λίγο πιο δω, κάτω απ’ το χωριά Χόικα, μας σταματάνε κάποια ερείπια. Είναι τόσο άυλη η παρουσία της παλιάς Εύροιας, της πολιτείας πού πορεύονταν αισιόδοξα στον ίδιο χώρο. Τα λίγα αυτά κατάλοιπα αφήνουν πίσω τους μια φωτεινή βολίδα. Τη μορφή του Άη Δονάτου, πού σαν επίσκοπος Ευροίας έλαβε το 381 μέρος στη Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη , όπου και επιβλήθηκε με τα θαύματα του.

Άνθισαν και οι πέτρες…

Αργεί να έρθει η άνοιξη στην περιοχή μας, ιδίως στις πιο ορεινές περιοχές, αλλά όταν έρχεται μέχρι και οι πέτρες ….ανθίζουν!!

Ένας πλάτανος 1000 και πλέον χρόνων

Ο υπεραιωνόβιος πλάτανος στο μεσοχώρι του Ηλιοχωρίου. Ένα φυσικό μνημείο στο Ζαγόρι και ένας από τους μεγαλύτερους πλατάνους στην Ελλάδα.  Η περίμετρος του κορμού του ξεπερνάει τα δέκα μέτρα και τη ηλικία του υπολογίζεται ότι είναι μεγαλύτερη των 1000 χρόνων!!

Τα πουλιά στην παγωμένη Παμβώτιδα

Εικόνες από τον περασμένο Γενάρη στην λίμνη των Ιωαννίνων όταν και εξαιτίας της έντονης παγωνιάς μεγάλα τμήματα της επιφάνειας της Παμβώτιδας πάγωσαν. Για τα πουλιά της λίμνης, εκείνες τις ημέρες η ανεύρεση τροφής στα νερά της δυσκόλεψε αρκετά και για την επιβίωση τους, πολύτιμη αποδείχτηκε η ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση  μεμονωμένων πολιτών αλλά και οργανώσεων που τους πέταξαν τροφή.

Σκι στους δρόμους των Ιωαννίνων

Το πολύ χιόνι που έπεσε σήμερα στα Γιάννινα έδωσε την ευκαιρία σε κατοίκους της πόλης να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να βγουν στους δρόμους με τα σκι τους!! Από το πρωί, στους δρόμους και τα πεζοδρόμια των Ιωαννίνων συναντούσες ανθρώπους που φορούσαν τα πέδιλα του σκι και διέσχιζαν την πόλη απολάμβαναν μια διαφορετική βόλτα.

Με την παγωνιά στους καταρράκτες του Ηλιοχωρίου

Οι πολύ χαμηλές οι θερμοκρασίες που επικρατούν στην Ήπειρο το τελευταίο διάστημα· μας έδωσαν ορισμένες όμορφες εικόνες όπως αυτές που είδαμε στο Ζαγόρι και στους καταρράκτες του Ηλιοχωρίου την τελευταία μέρα του 2016, το Σάββατο 31 Δεκεμβρίου, όταν και ήτανε σχεδόν παγωμένοι.

Διότι

Της Χρυσάνθης Ζιτσαίας

Κάθε Κυριακή απόγιομα, έπαιρνα τα σύνεργα – καλαμάρι, πέννα, λίγα φύλλα χαρτί – και ξεκινούσα, πότε λέγοντας για που και πότε όχι. Η δουλειά ήταν μυστική και ιερή συνάμα. Αυτό δε μου το είχε πει κανένας, όμως το ένοιωθα βαθειά, κι’ όλα εκεί που πήγαινα μου τ’ φώναζαν: Η λαχτάρα της Βάσως ως που να με ιδεί, τα χρώματα που άλλαζε, όση ώρα βρισκόμαστε κλεισμένες οι δυό μας στο μικρό καμαράκι, τα δάκρυα, τα χαμόγελα, πότε ποιημένα, πότε γλυκά, ανάλογα με τις ψυχικές καταστάσεις που εναλλασσόταν και δονούσαν το πλούσιο νεανικό της στήθος.