Το γεφύρι του Κόκκορου ή Νούτσου

Είναι ίσως το καλύτερα διατηρημένο γεφύρι στη περιοχή του Ζαγορίου.
Βρίσκεται πάνω στον οδικό άξονα Ιωαννίνων – Κήπων, λίγο πριν τη διασταύρωση των χωριών Κήπων και Κουκούλι σε απόσταση 35 περίπου χιλιομέτρων από τα Γιάννινα και αποτελεί ένα από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στο Ζαγόρι. Έχει μήκος 23.50 μέτρα και το ύψος του φτάνει τα 13 μέτρα.

Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για το πότε ακριβώς κτίσθηκε το γεφύρι και ποιος ήταν αυτός που έδωσε τα χρήματα.
Η πρώτη θέλει το γεφύρι να  κατασκευάστηκε το 1750 (ή το 1752) με δαπάνη του προεστού Νούτσου Κοντοδήμου από το Βραδέτο, ενώ μια δεύτερη εκδοχή είναι αυτή του Ιωάννη Λαμπρίδη, που γράφει ότι το γεφύρι κτίστηκε το 1768 χάρη σε δωρεά του Νούτσου Καραμεσίνη από το Καπέσοβο. Στο αριστερό πόδι του γεφυριού υπάρχει ακόμη και σήμερα εντοιχισμένη μια παλιά πέτρινη πλάκα, σπασμένη εδώ και πολλά χρόνια από σφαίρα.
Σύμφωνα με τον Κουκουλιώτη δάσκαλο Κώστα Λαζαρίδη, παλιότερα αναγραφόταν εκεί ως χρονολογία κτίσεως του γεφυριού το 1752.
Έτσι το πλέον πιθανό είναι το γεφύρι να κατασκευάστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα από τον Νούτσο Κοντοδήμο και λίγα χρόνια αργότερα να ανακατασκευάστηκε από τον Καπεσοβίτη προεστό.
Αργότερα συντηρήθηκε και από τον γιο του, Αλέξη Νούτσο, που φρόντιζε ώστε να γίνεται ομαλά η επικοινωνία των χωριών του κεντρικού Ζαγορίου με τα Γιάννινα.

Το 1910 το γεφύρι υπέστη σοβαρές ζημιές.
Τότε με την οικονομική ενίσχυση των τοπικών κοινοτήτων, του Τουρκικού δημοσίου αλλά και ενός μυλωνά από το Κουκούλι που είχε την επιχείρηση του εκεί, του Γρηγόρη Κόκκορου το γεφύρι ξανά επισκευάστηκε.
Από τότε φέρει το όνομα του Κόκκορου, που για αρκετά χρόνια συνέχισε να το φροντίζει ώστε να βρίσκεται πάντα σε καλή κατάσταση.
Ιδιαίτερη προσοχή έδωσε στα καλντερίμια που υπήρχαν από τη μια και την άλλη πλευρά του γεφυριού, για να βρίσκονται πάντα σε καλή κατάσταση και να διευκολύνεται έτσι η διέλευση των φορτωμένων ζώων.

Το 1940 μετά την κήρυξη του πολέμου, δίπλα στο γεφύρι στήθηκε μια ξύλινη γέφυρα για να μπορούν ευκολότερα να μεταφερθούν πολεμοφόδια και τρόφιμα στον σταθμό που υπήρχε στο Καπέσοβο.
Από εκεί οι γυναίκες της περιοχής φορτωνόταν και μετέφεραν τα υλικά στο Βρυσοχώρι όπου ο Ελληνικό στρατός προσπαθούσε να αναχαιτίσει και τελικά τα κατάφερε, τους Ιταλούς εισβολείς.
Η ξύλινη κατασκευή έμεινε όρθια από τις αρχές του Νοέμβρη του 1940 ως τις 12 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς όταν και παρασύρθηκε από τα φουσκωμένα νερά του ποταμού.
Τελευταία φορά το γεφύρι επισκευάστηκε το 1960 από την «Ένωση Ζαγορισίων Αθηνών», η οποία τοποθέτησε στο γεφύρι και μια σχετική πλάκα.

Δίπλα από το γεφύρι υπάρχει μια σπηλιά και λέγεται ότι εκεί ήταν ένα από τα κρησφύγετα ενός κλέφτη του Ζαγορίου, με το όνομα Νταβέλης.
Φυσικά δεν πρόκειται για το θρυλικό λήσταρχο Χρήστο Νάτσιο (Νταβέλη) που έζησε στα μέσα του 19ου αιώνα και έδρασε στη Στερεά Ελλάδα αλλά για τον Γιώργο Νταβέλη.