«Αι Αποκρεώ της Κονίτσης
Ο χορός υπέρ αγοράς μουσικών οργάνων δια το οικοτροφείον
Κόνιτσα 8 Μαρτίου.- Την κατακλέιδα των αφθόνων εφετεινών οικογενειακών χοροεσπερίδων, συγκεντρώσεων και γλεντιών, επέτεινε μια επιτυχής έμπνευσις της Δ. Επιτροπής και της διευθύνσεως του Οικοτροφείου με τον ευγενή σκοπόν της υλικής υποστηρίξεως προς αγοράν μουσικών οργάνων δια το οικοτροφείον.
Κείμενο: Ηρακλής Μήλας
Στις εσχατιές της Ελλάδας βρίσκεται ένας κάμπος που είναι τόπος συνάντησης ποταμών και προστατεύεται από πανύψηλα βουνά. Μια αίσθηση απομόνωσης αλλά και πληρότητας κυριαρχεί στην επαρχία Κονίτσης, όπου ο ρυθμός της ζωής ακολουθεί το τέμπο ενός αργόσυρτου, πωγωνίσιου δημοτικού τραγουδιού.
Ο Νομός Ιωαννίνων είναι ίσως ο πιο ενδιαφέρων νομός της Ελλάδας. Το μόνο που του λείπει είναι η θάλασσα, αλλά αν είχε και θάλασσα, τότε θα μιλούσαμε για κατάφωρη αδικία σε βάρος των υπόλοιπων νομών της Ελλάδας. Επιπλέον, αποτελεί ιδανικό προορισμό για όλες τις εποχές του χρόνου, προσφέροντας απεριόριστες επιλογές. Κάποιοι, επιλέγουν να ξεστρατίσουν και να κατευθυνθούν προς τα Τζουμέρκα, στο Συρράκο και τους Καλλαρύτες. Άλλοι ρίχνουν άγκυρα στη λίμνη, το κάστρο και το νησάκι των Ιωαννίνων. Κάποιοι επιλέγουν την «πρωτεύουσα» των Βλάχων, το Μέτσοβο και το χιονοδρομικό του. Οι περισσότεροι μαγεύονται από το Ζαγόρι και τα γραφικά χωριά του.
Του Λάμπρου Μάλαμα
Ένα από τα πιο επιβλητικά σε έκσταση μαγείας και φυσιολατρικής υποβολής ποτάμια, με πλούσια βλάστηση κι άφθονα νερά, είναι στην Ήπειρο κι ο μακροκοίτης ο Αώος.
Κάθε τοπιολάτρης περιηγητής που τόνε γνώρισε, τον έχει κλείσει στην ψυχή του και τον φέρνει συχνά στη φαντασία του.
Άμποτε να μπορούσε κανείς να τον περπατεί και να τον χαίρεται από κοντά, άνοιξη, καλοκαίρι και χινόπωρο.
Μέσα στη καρδιά του φαραγγιού του Αώου ποταμού και λίγο πριν αυτός βγει στο κάμπο της Κονίτσης, βρίσκεται κτισμένη από το 1744 η Μονή Στομίου. Κατασκευάστηκε στην απέναντι πλαγιά από το παλιότερο μοναστήρι (του 16ου αιώνα) που προϋπήρχε στη περιοχή και είναι αφιερωμένη στη Γέννηση της Θεοτόκου.
Του Γιάννη Λυμπερόπουλου
Τα «γύφτικα» της Κόνιτσας είναι τέσσερες μικρές και ιδιόρρυθμες κοινωνίες, που κάθε μια τραβάει το δικό της χαβά. Χάρις σ’ αυτούς διατηρήθηκε ζωντανή η μουσική παράδοση του τόπου. Θησαυρός ολόκληρος τα λαϊκά μας τραγούδια, οι Γύφτοι τα παράδιναν από γενιά σε γενιά, μέχρι τις μέρες μας, σα τρόπαιο. Ώρες-ώρες σκέφτουμαι πως όλη τούτη η ιστορία, ως έφτασε με τον καιρό οι λαλητάδες να εξαφανιστούν, την ώρα που παράδιναν την πολύτιμη κληρονομιά μας στο φωνογράφο και στο μαγνητόφωνο, θυμίζει τον πολεμιστή που ξεψύχησε στην έπαλξη του, την ώρα πούφταναν επικουρίες κι’ έσωζαν το κάστρο.
Υπαίθριο γλέντι στη Κόνιτσα, στην αρχή της δεκαετίας του ’50.
Στη πόλη της Κόνιτσας, στη τοποθεσία «Λάκκα» σώζεται ως τις μέρες μας, αν και σε πολύ κακή κατάσταση, το άλλοτε μεγαλοπρεπές τζαμί του «Σουλτάν Σουλεϊμάν». Είναι ένα από τα δυο τζαμιά που υπήρχαν παλιότερα στη πόλη, το μοναδικό που διασώζεται και υπολογίζεται ότι κτίστηκε τον 16ο αιώνα.
Βγαίνοντας από τη πόλη της Κόνιτσας, στο δρόμο προς τη Μακεδονία και λίγο πριν τη διασταύρωση με την Εθνική οδό, συναντάμε το «γεφύρι της Ντοπολίτσας». Είναι κτισμένο πάνω στο ομώνυμο χείμαρρο που καταλήγει στον Αώο.
Το γεφύρι της Κόνιτσας είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι που βρίσκεται στην Ήπειρο και κατασκευάστηκε το 1870, από τον Πυρσογιαννίτη μάστορα Ζιώγα Φρόντζο. Είναι κτισμένο στην είσοδο της πόλης, στο τέλος της χαράδρας του Αώου ποταμού τον οποίο και γεφυρώνει.
Του Γιάννη Λυμπερόπουλου*
Όσο σκέφτουμαι όλους αυτούς τους αξιομνημόνευτους τύπους της παλιάς Κόνιτσας, το χωρατατζή, τον ψευτοπαλληκαρά, τον Γκιούσμπαση με τα τερτίπια του… τύπους που, όπως φαίνεται, δεν έλειψαν ποτέ απ’ τον μικρό αυτό τόπο, τόσο και πιο πολύ πείθομαι πως η πιο γνήσια, η πιο αυθεντική, η πιο πηγαία μορφή λαϊκής νεοελληνικής τέχνης, μοναδικός σχεδόν θησαυρός της κουλτούρας μας, καθάριο γέννημα του αισθήματος του λαού μας, είναι ο Καραγκιόζης, το θέατρο των σκιών, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί ο «λογιωτατισμός».
ΑΠΕΙΡΟΣ ΓΑΙΑ 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.