Του Λαμπρού Μάλαμα*
Μια μέθη υπέρτατης χαράς, μας εκυρίεψε μια μέρα τ’ Αλωνάρη που ανεβήκαμε στο Σμόλικα. Πηδούσαμε σαν διψασμένα ελάφια στις πολυβλάσταρες πλαγιές του. Παίρναμε βαθιές μοσκόβολες ανασεμιές.
Ο Σωτήρης φωτογράφιζε αράδα τη φυσική εκείνη μεγαλοπρέπεια και κάθε όμορφη τοπιακή συστάδα.
Βουνό τρανό και πλουσιόδωρο ο Σμόλικας.