Του Τάσου Βιδούρη
Όπως κάθε χρόνο έτσι κι’ εκείνη τη χρονιά, η μάνα του πατέρα μου, η μαλέκω Τάτσαινα που -μ’ όλο πούχε περάσει τα εκατό- ήταν ακόμη καλοστεκούμενη, άφησε το ήσυχο σπιτάκι της στα Καλύβια του Βούρκου κι ήρθε στο χωριό μας, στη Δρόβιανη, για να περάσει τις χρονιάρες τούτες μέρες κοντά στο γιό της Βασίλη και στ’ αγγονάκια της που κάθε χρόνο αυγάταιναν κι από ένα κεφαλάκι. Δεν ήταν μονάχα η ανάγκη να φυλάει το κτήμα του γιού της, που κράταγε τη μαλέκο Τάτσαινα μακριά μας. Είχε στα Καλύβια θαμμένο το νοικοκύρη της και δυό από τα παιδιά της κι’ ήθελε να μην τους αφήνει μοναχούς. Τις μεγάλες όμως μέρες της Χριστιανοσύνης, άναβε στους τάφους των τα κεράκια της κι’ έπαιρνε το δρόμο για κοντά μας…
ΑΠΕΙΡΟΣ ΓΑΙΑ 