Του Δημήτρη Χατζή
Aπάνω στο Σμόλικα, λίγο πιο κάτω απ’ την ψηλότερη κορυφή του, στα 2000 μέτρα, ανάμεσα στους θεόρατους βράχους και στα χιόνια που δεν προφταίνουν να λιώσουν, είναι η Δρακόλιμνη. Ογδόντα μέτρα είναι όλο κι όλο το πλάτος της και μπορεί να φαίνεται μικρή στον ανήξερο διαβάτη που περνάει το ψηλοκρεμαστό μονοπάτι από την Κόνιτσα για τα Ζαγόρια. Άπατο είναι ωστόσο το βάθος της λίμνης. Και κει μέσα φωλιάζει ο «δράκος», η ψυχή του μεγάλου βουνού. Γι’ αυτό την είπανε και Δρακόλιμνη.
Του Δημήτρη Χατζή
«Βρισκόμαστε κοντά στη Μουργκάνα. Πρόκειται, να κάνουμε ενέργεια με μεγάλες δυνάμεις κι αυτή τη φορά φοβάμαι πολύ.»
Είχε πάρει το γράμμα της λίγες μέρες πιο πριν και δεν πρόφτασε να της στείλει την απόκριση του. Της έγραφε πώς την αγαπούσε πολύ, πώς άμα γύριζε θα την πανδρευότανε και της ξανάγραφε πώς φοβότανε πάρα πολύ στη Μουργκάνα. Ήταν ένας στρατιώτης από το τάγμα 583 της 75ης Ταξιαρχίας.
Του Δημήτρη Χατζή
Ήτανε και μιά γυναίκα στη Φούρκα πού περίμενε τους στρατιώτες να ‘ρθούνε. Ο άντρας της κάπου θα κλείστηκε σε καμιά πολιτεία πού πήγαιναν την άνοιξη και δουλεύανε χτίστες. Οι άλλοι γυρίσανε το χινόπωρο, εκείνος δε φάνηκε. Κάποιος είπε κάποτε στη γυναίκα πώς τον πήρανε στρατιώτη.
Η ταινία μικρού μήκους «Η τελευταία αρκούδα του Πίνδου» σκηνοθετήθηκε από τη Μέμη Σπυράτου και προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1990. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο απόσπασμα του Δημήτρη Χατζή που βρίσκεται στο μυθιστόρημα του «το Διπλό βιβλίο».
ΑΠΕΙΡΟΣ ΓΑΙΑ 