Του Γιάννη Λυμπερόπουλου
…Το κρασί και το τσίπουρο (ρακί) της Μόλιστας, ήταν φημισμένα κείνα τα χρόνια. Μόνο, που ελάχιστο απ’ αυτά έφτανε στο Παζάρι της Κόνιτσας. Το περισσότερο, έμνησκε στο χωριό και καταναλώνονταν ολοχρονίς στα σπίτια…
Λένε μάλιστα, πως κάποτε, δυό παλιοί Μολιστινοί, σαν τέλειωσε τον Οκτώβρη η απόσταξη των σταφυλιών, ένα πρωινό, πήραν από μια νταμιζάνα τσίπουρο ο καθένας και τράβηξαν το δρόμο της Κόνιτσας, να το πουλήσουν στο Παζάρι.
Το γεφύρι της Κόνιτσας είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι που βρίσκεται στην Ήπειρο και κατασκευάστηκε το 1870, από τον Πυρσογιαννίτη μάστορα Ζιώγα Φρόντζο. Είναι κτισμένο στην είσοδο της πόλης, στο τέλος της χαράδρας του Αώου ποταμού τον οποίο και γεφυρώνει.
Του Γιάννη Λυμπερόπουλου*
Όσο σκέφτουμαι όλους αυτούς τους αξιομνημόνευτους τύπους της παλιάς Κόνιτσας, το χωρατατζή, τον ψευτοπαλληκαρά, τον Γκιούσμπαση με τα τερτίπια του… τύπους που, όπως φαίνεται, δεν έλειψαν ποτέ απ’ τον μικρό αυτό τόπο, τόσο και πιο πολύ πείθομαι πως η πιο γνήσια, η πιο αυθεντική, η πιο πηγαία μορφή λαϊκής νεοελληνικής τέχνης, μοναδικός σχεδόν θησαυρός της κουλτούρας μας, καθάριο γέννημα του αισθήματος του λαού μας, είναι ο Καραγκιόζης, το θέατρο των σκιών, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί ο «λογιωτατισμός».
ΑΠΕΙΡΟΣ ΓΑΙΑ 