Έντονη αντίδραση του διαχειριστή του ορειβατικού καταφυγίου της Αστράκας
Πολύ σημαντικό πρόβλημα αντιμετωπίζει και πάλι ο εθνικός δρυμός Βίκου-Αώου στην Τύμφη, κοντά στη Δρακόλιμνη, καθώς καθημερινά σχεδόν, ένα κοπάδι με αγελάδες περνάει μέσα στα όρια του δρυμού και επιβαρύνει, όχι μόνο την περιοχή, αλλά και τις πηγές πόσιμου νερού όπου συνωστίζονται τα ζώα για να ποτιστούν….
Κείμενο-Φωτογραφίες: Άρης Λεονταρίτης, Γεωργία Κανελλοπούλου
Πίνδος. Οκτώβρης, 30.000 χρόνια πριν από σήμερα. Το χιόνι πέφτει απαλά και σκεπάζει σιγά-σιγά τις πλαγιές του βουνού. Σε κάποια σημεία το περσινό χιόνι παραμένει συσσωρευμένο σε κοιλάδες και κοιλότητες καθώς ο αδύναμος ήλιος του καλοκαιριού για ακόμη μια χρονιά δεν κατάφερε να το λιώσει. Ακόμη και το πιο ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου η θερμοκρασία είναι μόλις 18 βαθμοί.
“Ό, τι μεγάλο κακό έχει γίνη ΄ς τον τόπο μας, τό καμε η Μονοβύζα. Χώραις εξωλόθρεψε, βουνά εβούλλιαξε, βράχους εγκρέμισε αλλού, και πολλά ποτάμια τους άλλαξε το ρέμα. Γι΄ αυτό ακόμα λεν «Από τον καιρό της Μονοβύζας», για κάθε παλαιό πράμα και για κάθε μεγάλο κακό που έγινε.”
Καταγραφή Νικόλαου Πολίτη
“… παντού εχάθηκε το φως και πλάκωσε σκοτάδι
αίσχος κακή δαιμόνισα, μωρ στρίγγλα Μονοβύζα
εσύ οπού κατέστρεψες τα όμορφα τα μέρη
και έσπειρες τον πανικό με το δαυλί στο χέρι
και τώρα στα χαλάσματα λαλούνε κουκουβάγιες …”
Βασίλης Νίκας
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο θρύλος της Μονοβύζας είναι από τους πιο διαδεδομένους στο χώρο της Ελληνικής Μειονότητας. Το όνομα της είναι συνδεδεμένο με μια καταστροφή τόσο μεγάλη, που όσοι το ακούνε “την αναθεματίζουν και τη λένε σκύλα λυσσιασμένη, γιατί έχει κάνει πολλά κακά ‘ς τον τόπο”. Ως προς την ετυμολογία του ονόματος, το “μονό βυζί” μας παραπέμπει στις πολεμίστριες της αρχαιότητας, Αμαζόνες.
Με αφορμή την σοκαριστική είδηση της καταστροφής του γεφυριού της Πλάκας αλλά και των ενεργειών που γίνονται για την ανακατασκευή του, αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα κείμενο από τη σελίδα ο «Αετός των Τζουμέρκων», με την ιστορία ενός άλλου πέτρινου γεφυριού που κατασκευάστηκε πριν από 500 χρόνια αλλά καταστράφηκε την εποχή του εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για το ιστορικό «γεφύρι του Κοράκου», που ως τα μέσα του 20ου αιώνα θεωρούνταν το μεγαλύτερο πέτρινο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Για την αναστήλωση και αυτού του σπουδαίου μνημείου γίνονται προσπάθειες από πολίτες και φορείς.
Μέσα στην «αγωνία» του Ελληνικού Κράτους για επενδύσεις και «ανάπτυξη», ένα παλιό αλλά «αξέχαστο» σχέδιο, ανασύρθηκε από τα συρτάρια και προωθείται προς υλοποίηση. Πρόκειται για φράγμα ύψους 60 μέτρων, το οποίο θα εκτρέπει τα νερά του Αώου και που θα κατασκευαστεί μεταξύ Βωβούσας και Σμιξωμάτων (η συμβολή Αώου και Αρκουδορέματος).
Της Μαρίας Στούπη
Προκαλεί έκπληξη και ερωτηματικά ο τίτλος αυτού του άρθρου. Αλλά για εκείνους που γνωρίζουν, όπως είναι οι ερευνητές και ιστορικοί, απλά θα προστεθούν κάποιες λεπτομέρειες.
Η γαία Ήπειρος, εκείνης της πρωτόγονης εποχής, γέννησε πολλά φύλα, ένα από αυτά τα πρώτα φύλα, ήταν και οι Κάρες. Αργότερα τα φύλα αυτά και όσα άλλα γεννούσε ο τόπος μας, έφευγαν για άλλα μέρη κατακτώντας την υφήλιο. Οι Κάρες παρουσιάζονται πολύ αργότερα στην Ασία.
Μεγάλη καταστροφή συντελείται το τελευταίο καιρό στο πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Βίκου – Αώου και συγκεκριμένα στη λούτσα του Ρομπόζη. Εδώ και ενάμιση μήνα γνωστός κτηνοτρόφος αγελάδων, που έχει ενοικιάσει βοσκότοπους γειτνιάζοντες με τον πυρήνα του εθνικού δρυμού, έχει οδηγήσει περισσότερα από 350 βοοειδή, μέσα στο δρυμό, όπου παράνομα έχει εγκατασταθεί.
ΑΠΕΙΡΟΣ ΓΑΙΑ 