Ανθοφορεί τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, κοντά στην ημέρα της εορτής των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου (24η Ιουνίου) και για αυτό του δόθηκε και το όνομα Αγιάννης. Η επίσημη ονομασία του είναι Salvia sclarea (Σάλβια η ερυθρανθής) αλλά σε πολλές περιοχές της χώρας μας λέγεται και Γιαννάκος, Γοργογιάννης, Αϊ Γιάννης κ.α.
Μωβ κρίνα ξεπετάχτηκαν στα μονοπάτια μας, έτσι για να ομορφαίνουν τις διαδρομές μας.
«Η πορδή της αλεπούς» ή Λυκόπερδο (Lycoperdon) όπως είναι η επιστημονική του ονομασία είναι ένα είδος μανιταριού που συνήθως από τα μέσα της Άνοιξη ως και τον Οκτώβριο καρποφορεί σε ξερούς βοσκότοπους και δάση. Έχει σχήμα σφαιρικό ή ωοειδές και ανήκει στα μανιτάρια που θεωρούνται καταναλώσιμα.
Το Βάλσαμο ή και Βαλσμόχορτο όπως αλλιώς συνηθίζεται να λέγεται είναι ένα βότανο γνωστό κυρίως για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Ανήκει στην οικογένεια Hypericineae και το επιστημονικό του όνομα είναι Hypericum Perforatum.
Φύεται σε αφθονία σε πάρα πολλά μέρη της Ηπείρου και το ύψος του φτάνει ως τα 50 εκατ. ενώ τα λουλούδια του έχουν ένα έντονο κίτρινο χρώμα.
Ο Αμάραντος είναι ένα αυτοφυές ποώδες φυτό που το συναντάμε σε πολλές ποικιλίες στην Ελλάδα. Φύεται σε ακαλλιέργητους τόπους, συνήθως τον βλέπουμε κοντά σε βράχους, τόσο σε Ηπειρωτικά όσο και σε παραθαλάσσια μέρη.
Το άνθος της αγριοτριανταφυλλιάς είναι μικρότερο από το αντίστοιχο λουλούδι της ήμερης. Αποτελείται από 5 καρδιόσχημα πέταλα ενώ το χρώμα τους ποικίλει μεταξύ σκούρου ροζ και άσπρου.
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το όμορφο άνθος μιας αγριοτριανταφυλλιάς στις πλαγιές του Γράμμου.
Το «Ριζάρι» είναι στις μέρες μας ένα σχετικά άγνωστο φυτό αλλά που κάποιες δεκαετίες παλιότερα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο στα νοικοκυριά.
Και αυτό γιατί από τη ρίζα του αυτοφυή αυτού θάμνου παράγονταν μια κόκκινη ουσία που τη χρησιμοποιούσαν κυρίως στο βάψιμο των νημάτων αλλά και στη βαφή των Πασχαλινών αυγών.
Η Ίσκα (Polyporous species, Boletus igniatius, Polyporus igniatius ή Agaricus chirurgium) είναι ένας μύκητας των δέντρων που μοιάζει με μανιτάρι και βγαίνει στους κορμούς τους.
Σήμερα η ίσκα δε μας είναι και πολύ γνωστή αλλά παλιότερα είχε καθημερινή χρήση στη ζωή, κυρίως των ανθρώπους που ζούσαν στα βουνά ή σε απομακρυσμένα χωριά, αφού με αυτή άναβαν τη φωτιά.
ΑΠΕΙΡΟΣ ΓΑΙΑ 