«Χαΐρι» – Λίμνες Λάκκου (Αρβανίτας)

Ανάβαση στις αλπικές λίμνες του Λάκκου που βρίσκονται στην περιοχή του χωριού Ηλιοχώρι Ζαγορίου, ακολουθώντας μια παλιά διαδρομή που ξαναήρθε στο φως χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες του Άκη («Free in Zagori») που μένει στον γειτονικό Γυφτόκαμπο.

Πρόκειται για μια άλλη διαδρομή, διαφορετική από τη γνωστή που χρησιμοποιούσαμε ως τώρα (τον χωματόδρομο). Το μισό τμήμα αυτής της διαδρομής γίνεται διανύοντας ένα πολύ ευδιάκριτο και όμορφο μονοπάτι που ξεδιπλώνεται μέσα στο πλούσιο δάσος της περιοχής.

Η διαδρομή αυτή ξεκινάει από την τοποθεσία «Haire» (Χαΐρι) που βρίσκεται περίπου στο μέσο της απόστασης του τμήματος της επαρχιακής οδού Γυφτόκαμπου και διασταύρωσης Ηλιοχωρίου – Λαΐστης. Πρόκειται για το πιο ψηλό σημείο του δρόμου, και απέχει περίπου 1 χιλιόμετρο από την διακλάδωση από την οποία ξεκινάει ο χωματόδρομος που ανηφορίζει προς τις λίμνες (η γνωστή διαδρομή που ως τώρα ακολουθούσαμε).

Περνώντας τον Γυφτόκαμπο ο δρόμος μας αρχίζει ν’ ανηφορίζει. Στο τέλος της ανηφόρας, ακριβώς στον αυχένα και πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς την διασταύρωση Ηλιοχωρίου – Λαΐστης είναι το «Χαΐρι». Στο σημείο αυτό και στα αριστερά μας υπάρχει μια μικρή πινακίδα αλλά και κάποια σημάδια (κόκκινα) που μας δείχνουν την αρχή του μονοπατιού που θέλουμε. Θα πρέπει να προσέξουμε γιατί και από την δεξιά πλευρά του δρόμου ξεκινάει ένας άλλος χωματόδρομος, φυσικά με τελείως διαφορετική κατεύθυνση και προορισμό.

Ακολουθούμε την ένδειξη της μικρής αυτής πινακίδας που αναγράφει «Αρβανίτα» και μπαίνουμε στο μονοπάτι που μας υποδεικνύει. Η πορεία μας αρχίζει να ανηφορίζει μπαίνοντας μέσα σε δάσος μαύρης πεύκης. Το μονοπάτι μας σε όλο του το μήκος είναι καθαρό και με πολύ καλή σήμανση. Ένα δυο σημεία που υπάρχουν διακλαδώσεις του, ο Άκης φρόντισε και με την σηματοδότηση έκανε πολύ ευδιάκριτη την σωστή πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στις λίμνες.

Σταδιακά και όσο ανεβαίνουμε το δάσος αρχίζει ν’ αλλάζει. Οι οξιές αρχίζουν να μπαίνουν στον χώρο και όσο υψομετρικά ανεβαίνουμε τόσο αυτές πολλαπλασιάζονται και κυριαρχούν.

Σχεδόν ένα ημίωρο είναι ο χρόνος που απαιτείται για να διανύσουμε το μονοπάτι αυτό ως το τέλος του, ως το σημείο δηλαδή που θα συναντήσουμε ένα δασόδρομο. Εκεί στο σημείο αυτό στρίβουμε δεξιά και ακολουθούμε την πορεία του δασόδρομου. Θα χρειαστούν λίγα λεπτά της ώρας (15΄) έως ότου ο δρόμος μας συναντήσει την κύρια χωμάτινη οδική αρτηρία της περιοχής, που ανηφορίζει ξεκινώντας από τον επαρχιακό δρόμο και κατευθύνεται προς τις λίμνες (ο γνωστός χωματόδρομος που χρησιμοποιούσαμε ως τώρα).

Στην διακλάδωση αυτή θα στρίψουμε αριστερά και θα ανηφορίσουμε για κάποια ελάχιστα λεπτά. Σύντομα φτάνουμε κοντά στον προορισμό μας αφού συναντάμε τη τελευταία διακλάδωση της διαδρομής μας, με δυο δρόμους να ξεκινάνε από αυτή. Ο δεξιός που κατηφορίζει, σχεδόν αμέσως μας οδηγεί στην κάτω λίμνη.

Η αριστερή διακλάδωση του ανηφορίζει και μετά από λίγα λεπτά (5΄) μας οδηγεί πάνω από την «άνω λίμνη», σε έναν χώρο που κάποιες δεκαετίες πιο πριν και κατά περίσταση, λειτουργούσε ένα «λατομείο» από το οποίο έπαιρναν χαλίκι για να καλυφθούν οι ανάγκες συντήρησης των δρόμων της περιοχής.

Υπάρχει όμως και άλλος τρόπος για να πας από την μία λίμνη στην άλλη, αφού ενώνονται μεταξύ τους μ’ ένα πολύ σύντομο μονοπάτι που ξεκάνει από την πίσω πλευρά της κάτω λίμνης και οδηγεί στην πάνω.

Στις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη που έγινε η διαδρομή αυτή το χιόνι είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του στην περιοχή των λιμνών. Η πάνω λίμνη, που καλυπτόταν από λίγο χιόνι, δεν είχε σχεδόν καθόλου νερό. Από πάνω της οι χιονισμένες απότομες ορθοπλαγιές της «Τσούκα της Γκούρας», γι’ άλλη μια φορά χάριζαν απολαυστική θέα.

Διαφορετική εικόνα είχε η «κάτω λίμνη» όπου εκεί υπήρχε αρκετό νερό. Επίσης ένα μεγάλο τμήμα της επιφάνειας της, εξαιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών που πλέον επικρατούν στην περιοχή, είχε ήδη αρχίσει να παγώνει.