Μονοπάτι Αμάραντου (Μια ανεπιτυχή διάσχιση)

Το μονοπάτι του Αμάραντου στην Τύμφη είναι ένα παλιό, ξεχασμένο και σήμερα σε κακή κατάσταση πέρασμα που από την θέση «Καλογερικό» σε οδηγούσε προς την «Νταβάλιστα». Πριν λίγο καιρό προσπαθήσαμε να το περάσουμε αλλά δυστυχώς δεν το κατορθώσαμε.

Στην θέση «Καλογερικό» φτάσαμε ακολουθώντας την γνωστή διαδρομή που ξεκινάει από το γεφύρι της Κόνιτσας, περνά από το Μοναστήρι στο Στόμιο, ανηφορίζει ακολουθώντας τον δασόδρομο προς «Δέση» και από εκεί ακολουθώντας το μονοπάτι που ξεκινάει από την απέναντι πλευρά του ρέματος της «Κερασιά» ανηφορίζει για την επόμενη ώρα ως το «Καλογερικό». Όλη η διαδρομή αυτή καλύπτεται σε 2 ½ – 3 ώρες και γίνεται σ’ ένα πέρασμα άριστα σηματοδοτημένο και ευδιάκριτο.

Φτάνοντας στο «Καλογερικό» (υψόμετρο 1350μ.) υπάρχει η πινακίδα που σε οδηγεί είτε προς τη κλασική διαδρομή προς το «Σιάδι της Μύγας» ή ακολουθείς την ένδειξη «Αμάραντος», όπως και εμείς κάναμε.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το αχνό ίχνος που διακρίναμε μέσα στην πλούσια βλάστηση του χώρου και μετά από λίγα μέτρα η πορεία μας συναντήθηκε μ’ ένα ευδιάκριτο μονοπάτι. Στρίβοντας δεξιά μπήκαμε στο πέρασμα ακολουθώντας ένα λάστιχο ύδρευσης που ήταν απλωμένο στην εξέλιξη του μονοπατιού. Το λάστιχο αυτό χρησιμοποιείται πιθανότητα από ντόπιους για την μεταφορά νερού από τα ρέματα της περιοχής, προς τους καλοκαιρινούς καταυλισμούς στο «Σιάδι της Μύγας».

Ακολουθήσαμε το λάστιχο ακόμη και όταν η πορεία του σε κάποια στιγμή ανέβηκε λίγο πιο ψηλά από το μονοπάτι. Χρειάστηκε να διανύσουμε μια απόσταση περίπου 1 χιλιομέτρου έως ότου φτάσουμε στην πρώτη και μεγαλύτερη σάρα της διαδρομής μας αυτής.

Με λίγο προσοχή περάσαμε και εύκολα (φαίνεται και από την πορεία του σωλήνα) διακρίναμε το μονοπάτι που συνεχίζει στην απέναντι πλευρά, λίγο πιο ψηλά. Το ακολουθήσαμε και μπήκαμε στο δασωμένο τμήμα, που πολύ γρήγορα το διασχίσαμε για να φτάσουμε σε μια ρεματιά. Το λάστιχο εδώ ανηφορίζει προς τα πάνω στη ρεματιά (προς κάποια υδρομάστευση;). Το ίδιο κάναμε και εμείς, όχι για να το ακολουθήσουμε πλέον, αλλά για να βρούμε το μονοπάτι μας στην απέναντι πλευρά του ρέματος. Και αυτό γιατί σύμφωνα με κάποια γραφόμενα στο διαδίκτυο η είσοδος του μονοπατιού μας στην απέναντι πλευρά βρισκόταν κρυμμένη κάπου ψηλότερα…

Ψάξαμε αρκετά (πολύ) αλλά δεν βρίσκαμε τη συνέχεια του πουθενά. Κάποια περάσματα που κάπως έμοιαζαν με μονοπάτι ακολουθώντας τα βλέπαμε ότι αυτά γρήγορα «χανόταν». Τελικά, μετά από αρκετή ώρα και κατηφορίζοντας βρήκαμε τελικά την είσοδο του μονοπατιού μας. Βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το σημείο το οποίο κατέληγε η διαδρομή που μας έφερε στο ρέμα!!!

Μπήκαμε στο νέο αυτό τμήμα και ακολουθήσαμε το αρχικά ευδιάκριτο πέρασμα στην ανηφορική του πορεία μέσα στο δάσος. Στην εξέλιξη του όμως και σε αρκετά σημεία το ίχνος του μονοπατιού χανόταν. Ευτυχώς πρόσκαιρα, αφού πολύ γρήγορα το ξαναεντοπίζαμε. Ανηφορίσαμε για πολύ λίγα λεπτά φτάνοντας κάτω από απότομα βράχια.

Ακολούθησε το πιο όμορφο κομμάτι της πορείας μας αφού η διαδρομή μας πέρασε από ένα στενό τμήμα κάτω από τις κάθετες βραχώδεις πλαγιές. Πολύ σύντομη όμως η διάρκεια και αυτού του κομματιού που μας οδήγησε στο επόμενο ρέμα.

Εδώ και αφού όπως πιστεύουμε είχαμε διανύσει περίπου τα 2/3 του μονοπατιού του Αμάραντου, δηλαδή γύρω στα 2.5 χιλιόμετρα, η πορεία μας έφτασε στο τέλος της. Γιατί όπως διαπιστώσαμε φτάνοντας στο σημείο αυτό, το μονοπάτι στην απέναντι πλευρά είχε «φύγει» στο χάος της απότομης ρεματιάς. Θεωρήσαμε ότι η όποια προσπάθεια μας να διανύσουμε τα λίγα αυτά μέτρα, θα είχε μεγάλο ρίσκο. Έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, αφήνοντας σε εκκρεμότητα τη διάσχιση αυτού του μονοπατιού. Δυστυχώς κάποια πολύ όμορφα τμήματα του, που τα βλέπαμε και τα θαυμάζαμε από απέναντι (ανεβαίνοντας από τη «Δέση» προς το «Καλογερικό») αν και απείχαν από εμάς πολύ λίγο, εκείνη την ημέρα δε θα μπορούσαμε να τα επισκεφτούμε.

Πήραμε λοιπόν τον δρόμο της επιστροφής απογοητευμένοι με την ανεπιτυχή εξέλιξη της πορείας μας αυτής, αλλά περισσότερο με την εικόνα του παλιού αυτού όμορφου περάσματος της Τύμφης, που ξεχασμένο όπως είναι για χρόνια, σιγά σιγά χάνεται.

Η διαδρομή αυτή υπάρχει στον χάρτη της «Ανάβασης». Αν κάποιος θελήσει να διάσχιση το μονοπάτι του Αμάραντου θα πρέπει να ξέρει ότι σε όλο του μήκος δεν έχει σήμανση. Και για το πρώτο μισό τμήμα του, το καλύτερο κατά τη γνώμη μας είναι να ακολουθήσει το λάστιχο και όχι το μονοπάτι, γιατί αυτό σε κάποια σημεία του χάνεται και θα παιδευτεί.

Για το κομμάτι που εμείς δεν ρισκάραμε να διασχίσουμε, ίσως χρειάζονται κάποια τεχνικά μέσα (σχοινιά κ.α) για την ασφαλή διέλευση του.