Κόνιτσα – Μονή Στομίου – Νταβάλιστα – Μικρό Πάπιγκο

Από το παλιό πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας (υψόμετρο 440μ.) αρχίζει η ορειβατική αυτή διαδρομή μας που έχει διάρκεια περίπου 8 ώρες και τελειώνει στο χωριό Μικρό Πάπιγκο, αφού πρώτα ανέβει την περίφημη Νταβάλιστα, μια από τις πιο ανηφορικές διαδρομές στην Τύμφη.

Ακολουθώντας αρχικά για ένα μικρό διάστημα τον δρόμο, κινούμαστε παραποτάμια του Αώου με προορισμό την Μονή Στομίου. Πολύ γρήγορα, ύστερα από πεζοπορία λίγων λεπτών βλέπουμε δεξιά μας το μονοπάτι το οποίο και ακολουθούμε.

Η επιλογή μας αυτή μπορεί να προσθέτει λίγο χρόνο παραπάνω στην όλη διαδρομή μας (σε σχέση με το να περπατούσαμε στον χωματόδρομο) αξίζει όμως κανείς να την κάνει αφού θα κινηθούμε σε ένα όμορφο τμήμα του δάσους ακολουθώντας ένα πολύ ευδιάκριτο μονοπάτι, που ανεβοκατεβαίνει στην πλαγιά.

Ιδιαίτερα όμορφο το κομμάτι αυτό της διαδρομής μας, μας προϊδεάζει για τα όσα θα δούμε αργότερα στην σημερινή μας πορεία, που μετά από μια σχεδόν ώρα θα ξανασυναντήσει και θα ακολουθήσει τον χωματόδρομο. Από εδώ και πέρα και ως το μοναστήρι του Στομίου θα κινούμαστε πάνω στον δρόμο, εκτός από κάποια μικρά διαστήματα, κυρίως στο τελευταίο και πιο ανηφορικό κομμάτι της πορείας μας προς τη Μονή. Εκεί κάποιες φορές θα διακρίνουμε ξανά το μονοπάτι, που αυτή τη φορά τέμνει το δρόμο και θα το ακολουθήσουμε.

Έχουμε περπατήσει 1 ½ περίπου ώρα όταν και φτάνουμε στο μοναστήρι του Στομίου (υψόμετρο 680μ). Η ημέρα που έγινε αυτή η διαδρομή ήταν Κυριακή και κατά την διάρκεια της πορείας μας προς την Μονή συναντήσαμε πολύ κόσμο που κατευθυνόταν εκεί. Όπως συμβαίνει κάθε φορά που γίνεται λειτουργία στο Στόμιο, πολλοί πιστοί πάνε στο μοναστήρι άλλοι με τα πόδια και κάποιοι και με αυτοκίνητο.

Φεύγουμε από τη Μονή και αρχίζουμε ν΄ανηφορίζουμε ακολουθώντας τον δασόδρομο που ξεκινάει δίπλα από την εξωτερική βρύση του μοναστηριού. Σε διάστημα μικρότερο της μισής ώρας βλέπουμε στα δεξιά μας (υπάρχει σχετική σήμανση) το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε για να κινηθούμε προς την Νταβάλιστα.

Μπαίνουμε στο μονοπάτι και η πορεία μας αρχίζει να γίνεται αμέσως ιδιαιτέρως ανηφορική. Το νέο τμήμα αυτό της διαδρομής μας έχει άριστη σήμανση, το μονοπάτι μας από εδώ και πέρα και σε όλο το μήκος του είναι ευδιάκριτο και καθαρό, παρόλο που η δυσκολία του εδάφους σε προϊδεάζει για το αντίθετο. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτό το τμήμα του αποτελεί μέρος της διαδρομής των 80χλμ. των αγώνων ορεινού τρεξίματος που διοργανώνονται κάθε καλοκαίρι στο Ζαγόρι. Η άριστη δουλειά που κάνουν οι διοργανωτές των αγώνων αυτών στα μονοπάτια της Τύμφης, δίνει την ευκαιρία σε όλους μας να κινηθούμε πιο εύκολα ακόμη και στα πιο δύσβατα τμήματα του δικτύου τους.

Για την επόμενη μιάμιση ώρα διασχίζουμε ένα μοναδικής ομορφιάς δάσος. Πανύψηλα έλατα, πεύκα, οξιές κ.α μας δίνουν την εντύπωση ότι διασχίζουμε ένα παρθένο δάσος. Υψομετρικά φτάνουμε λίγο πάνω από τα 1500μ. όταν και συναντάμε ένα ξέφωτο στα δεξιά μας, από όπου μπορούμε να θαυμάσουμε την θέα προς την γύρω περιοχή και ιδίως προς την ποταμιά του Αώου και την μονή Στομίου που βρίσκεται κάτω μας.

Μετά την απαραίτητη στάση, συνεχίζουμε την πορεία μας ακολουθώντας το μονοπάτι μας που πλέον παύει να είναι τόσο ανηφορικό. Σταδιακά μάλιστα ακολουθεί μια ελαφρώς φθίνουσα πορεία, για να φτάσουμε ύστερα από πεζοπορία 40 λεπτών (από την τελευταία μας στάση) στην αρχή του ρέματος της Νταβάλιστας (περίπου στα 1480 μ.). Θα χρειαστούν ακόμη 40 – 45 λεπτά ανάβασης, σ’ ένα πολύ ανηφορικό πέρασμα που αρχικά μας οδηγεί ανάμεσα και πάνω από τα μεγάλα βράχια του ρέματος, ενώ στην συνέχεια ξεδιπλώνεται κυρίως στην δεξιά (όπως ανεβαίνουμε) πλευρά του. Η ανάβαση της Νταβάλιστας τελειώνει όταν φτάνουμε στο οροπέδιο των λιμνών (υψόμετρο 1800 μ.) που βρίσκεται άμεσα από την Δρακόλιμνη και το καταφύγιο της Αστράκας.

Προς αυτό το τελευταίο αρχίζουμε να κατευθυνόμαστε αφήνοντας το μονοπάτι μας που πηγαίνει προς την άλλη (αριστερή προς εμάς) πλευρά του οροπεδίου και ανηφορίζει προς την Δρακόλιμνη. Εμείς, κινούμαστε στην δεξιά πλευρά του οροπεδίου και κατευθυνόμαστε προς την «ξερόλουτσα» ή αλλιώς και «λούτσα Τσουμάνη».

Έχοντας περάσει από το ίδιο σημείο κάποιους μήνες πιο πριν, μας κάνει εντύπωση η αλλαγή του τοπίου. Παρόλο που όλο το καλοκαίρι υπήρχαν πολλές βροχές στην περιοχή, τώρα στα μέσα Οκτωβρίου, όλος χώρος έχει ξεραθεί τελείως και η λούτσα που την Πρωτομαγιά την είδαμε γεμάτη νερό, τώρα είναι τελείως ξερή!!

Ανηφορίζουμε προς το καταφύγιο που βρίσκεται κτισμένο σε υψόμετρο 1950μ. ακριβώς κάτω από την κορυφή της Αστράκας. Φτάνοντας κάνουμε μια στάση για τις «απαιτούμενες ανάσες» αλλά και για να θαυμάσουμε την θέα προς την Αστράκα και τις γύρω περιοχές. Εικόνες που όσες φορές και να τις δούμε, δεν τις χορταίνουμε με τίποτα.

Μετά το διάλυμα στο καταφύγιο ξαναμπαίνουμε στο μονοπάτι μας για το τελευταίο πλέον στάδιο της διαδρομής μας, που ύστερα από πορεία περίπου δυο ωρών, θα μας οδηγήσει στον τελευταίο προορισμό μας, το χωριό