Αρβανίτα – Λίμνες Λάκκου – Καταρράκτες Ηλιοχωρίου

Στις 22 Απριλίου ο Ορειβατικός Σύλλογος Ιωαννίνων διοργάνωσε εκδρομή στη περιοχή του Ηλιοχωρίου. Εκεί επισκεφτήκαμε τις «λίμνες στο λάκκο» και τους καταρράκτες στη περιοχή «Μπάλτα ντι Στρίγκα».

Η πορεία μας ξεκίνησε από τον χωματόδρομο που αρχίζει λίγο πριν τη διασταύρωση του επαρχιακού δρόμου Ιωαννίνων – Ηλιοχωρίου με τη παράκαμψη προς τη Λάιστα. Αρχικός προορισμός μας ήταν οι λίμνες του Λάκκου και ακολουθήσαμε τους 120 και πλέον ορειβάτες που έφθασαν στη περιοχή με δυο λεωφορεία και πολλά Ι.Χ .

Η πορεία προς τις λίμνες ξεκίνησε γύρω στις 9 το πρωί και σε λιγότερο από 1 ώρα οι πρώτοι ορειβάτες φτάσαμε στη πρώτη λίμνη. Ο δρόμος ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση (για την εποχή) και λίγο πριν φτάσουμε στη κάτω λίμνη, συναντήσαμε τα πρώτα χιόνια. Το τοπίο πανέμορφο. Η θερμοκρασία στην ως τώρα παγωμένη περιοχή σταδιακά ανεβαίνει και η παγωμένη λίμνη αρχίζει σιγά-σιγά να υγροποιείται. Ήδη ένα μεγάλο μέρος της ήταν καλυμμένο από το νερό. Πλησιάζοντας με έκπληξη είδαμε τους Αλπικούς Τρίτωνες να κάνουν την εμφάνιση τους. Περπατώντας πάνω από τα χιόνια και περνώντας ανάμεσα μας άρχισαν να κατευθύνονται προς τα παγωμένα νερά της λίμνης.

Μετά από ένα μικρό διάλυμα στη λίμνη, συνεχίσαμε τη πορεία μας προς την επόμενη λίμνη που βρίσκεται εκεί κοντά. Διασχίσαμε το χιονισμένο τοπίο και ανεβήκαμε τη μικρή πλαγιά που χωρίζει τους δυο υδρότοπους. Εκεί η κατάσταση ήταν διαφορετική. Η λίμνη αυτή ήταν εντελώς παγωμένη και μόνο σε μια πλευρά της ο πάγος είχε αρχίζει κάπως να λιώνει. Από πάνω μας το βουνό ήταν φυσικά κάτασπρο με το τελευταίο χιόνι να είναι πολύ πρόσφατο. Η μεγάλη ηλιοφάνεια της μέρας έκανε το χιόνι στις πλαγιές του να λιώνει και σταδιακά όλο και περισσότερα κομμάτια αποκοβόταν και άρχισαν να πέφτουν. Μικρές και μεγάλες χιονοστιβάδες έκαναν την εμφάνιση τους μαζί με τον ανάλογο εντυπωσιακό θόρυβο. Ακόμη πιο θεαματικά ήταν τα σημεία που το χιόνι που κυλούσε, έπεφτε ξαφνικά από μεγάλο ύψος, δημιουργώντας έτσι απίθανους καταρράκτες χιονιού. Η ασφάλεια που μας δημιουργούσε η απόσταση και η καλή ορατότητα που είχαμε από το θέαμα που εξελισσόταν απέναντι μας, μας έκανε να μείνουμε στο σημείο αυτό αρκετή ώρα και να απολαύσουμε τη θέα.

Επόμενος προορισμός μας ήταν η γειτονική περιοχή του «βάλτου» για όπου και ξεκινήσαμε. Η απόσταση είναι μικρή και η μοναδική δυσκολία ήταν στο ότι έπρεπε να διασχίσουμε ένα χώρο γεμάτο από χιόνια. Στον «βάλτο» η κατάσταση ήταν παρόμοια με αυτή που συναντήσαμε στη πάνω λίμνη του Λάκκου. Τα πάντα και εδώ ήταν παγωμένα. Αλλά όσο πλησίαζε το μεσημέρι και ο καιρός γινόταν ακόμη πιο ζεστός, τα χιόνια της απέναντι πλευράς άρχισαν να πέφτουν όλο και πιο συχνά. Απολαύσαμε και από εδώ τη θέα με τις χιονοστιβάδες καθώς και τις «αστρέχες» που είχαν δημιουργηθεί στη κορυφή του βουνού.

Μετά το σύντομο διάλυμα μας στον «βάλτο» η πορεία μας πήρε τον δρόμο της επιστροφής αρχικά προς τις λίμνες του λάκκου και στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς τη διασταύρωση της Αρβανίτας. Φτάνοντας στην Αρβανίτα, δε συνεχίσαμε προς τον ασφαλτόδρομο αλλά στρίψαμε αριστερά και ακολουθήσαμε τον άλλον χωματόδρομο. Διασχίσαμε όλο σχεδόν τον δρόμο και σ’ ένα σημείο όπου συναντήσαμε το παλιό μονοπάτι μπήκαμε σ’ αυτό. Σ’ όλη τη περιοχή πάντως τα μέλη του Ορειβατικού συλλόγου, είχαν τοποθετήσει από τις προηγούμενες μέρες ευδιάκριτα σημάδια και φυσικά δεν δημιουργήθηκε κανένα σημαντικό πρόβλημα. Άλλωστε οι οδηγοί του συλλόγου ακολουθούσαν όλα τα άτομα ανεξαιρέτως ταχύτητας.

Κατεβαίνοντας τη πλαγιά φτάσαμε πάνω από το χωριό, εκεί που τελειώνουν τα πέταλα, στο δρόμο προς το Βρυσοχώρι. Κατευθυνθήκαμε προς το Ηλιοχώρι και στη συνέχεια οι περισσότεροι από εμάς ξεκινήσαμε για τους καταρράκτες. Παρόλο που στη περιοχή, εξαιτίας της μεγάλης βροχόπτωσης που προηγήθηκε, υπήρχε πολύ λάσπη, η κατάβαση στους καταρράκτες ήταν μια εύκολη υπόθεση. Και αυτό το διαπίστωσαν και όσοι επισκέπτες είχαν ξαναρθεί πέρσι ή παλιότερα στη περιοχή και την συνέκριναν με το πως είναι σήμερα, που η πρόσβαση σε αυτή γίνεται μέσω ενός καλαίσθητου και βάτου μονοπατιού.

Φτάνοντας στους καταρράκτες αντικρίσαμε ένα όμορφο θέαμα που δημιουργούσαν τα φουσκωμένα και ορμητικά νερά του «Κρυοπόταμου», του ποταμού της περιοχής που πηγάζει από τις «λίμνες του Λάκκου». Αργά το απόγευμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το χωριό. Η μέρα τελείωσε με τη συμμετοχή μας στο γλέντι που έστησαν τα μέλη του Ορειβατικού συλλόγου στο καφενείο του χωριού, με χορούς και παραδοσιακά τραγούδια.