Ο επισκέπτης του Δίστρατου έχει την ευκαιρία να δει από κοντά μια από τις ελάχιστες παραδοσιακές δριστέλες (νεροτριβές) που υπάρχουν ακόμη σε λειτουργία στην ελληνική ύπαιθρο.
Οι δριστέλες (ή ντριστέλες) πρωτοεμφανίζονται στον Ελλαδικό χώρο από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά και είναι κατασκευάσματα που χρησιμοποιούν την υδραυλική ενέργεια για τον καθαρισμό των ρούχων.
Τα τελευταία χρόνια συνηθίζουμε να τα ονομάζουμε και «βιολογικά πλυντήρια» και όσες έχουν απομείνει εντάσσονται πλέον σε ευρωπαϊκά προγράμματα, ώστε να εξασφαλιστεί η συντήρηση τους.
Παλιότερα βέβαια τα πράγματα ήταν διαφορετικά αφού οι δριστέλες ήταν απαραίτητες στους κατοίκους των χωρίων και συνήθως ήταν ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Στο Δίστρατο υπήρχαν αρκετές τέτοιες μονάδες όπως ήταν αυτές του Γούλα, του Τζίμα, του Ρόφτσια και άλλες.
Εκτός από την πρακτική τους χρήση οι δριστέλες έπαιζαν και σημαντικό ρόλο στην κοινωνική ζωή των χωριών, αφού αποτελούσαν και χώρο συνάντησης των γυναικών.
Η μοναδική πλέον δριστέλα στο Δίστρατο είναι σχετικά πρόσφατο δημιούργημα και είναι ενταγμένη πλήρως στη ζωή του χωριού.
Το νερό μεταφέρεται στη νεροτριβή με ξύλινους αγωγούς και με ορμή πέφτει στον κάδο όπου ρίχνονται τα ρούχα που είναι για καθαρισμό.
Η νεροτριβή αυτή είναι «γυριστή», δηλαδή το νερό πέφτει από πλάγια στα τοιχώματα του κάδου και χρησιμοποιείται η περιστροφική κίνηση του για τον καθαρισμό των ρούχων.
Οι κάτοικοι του χωριού (και όχι μόνο αυτοί αφού αρκετοί έρχονται και από τα γειτονικά χωριά) την χρησιμοποιούν για το πλύσιμο των ρούχων, των σκεπασμάτων και των χαλιών των σπιτιών τους.
Ανήκει στη κοινότητα του χωριού και είναι φτιαγμένη με τον παραδοσιακό τρόπο, από ξύλο ρόμπολου και πεύκου.
Δίπλα από την δριστέλα υπάρχει και ένα μαντάνι, μια ξύλινη κατασκευή με «σφυριά», που οι νοικοκυρές τοποθετούσαν τα χοντρά υφάσματα ώστε με το χτύπημα των σφυριών αυτά να γίνουν πιο συμπαγή.
Φυσικά και αυτή η κατασκευή χρησιμοποιεί την δύναμη του νερού, ως κινητήρια ενέργεια.
ΑΠΕΙΡΟΣ ΓΑΙΑ 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.